Wspomnienia Racheli Roth włączają się w wielką opowieść świadków o Holokauście. Spisane w latach siedemdziesiątych XX wieku są wypełnieniem przyrzeczenia złożonego nieznajomej więźniarce w Auschwitz i upamiętnieniem tych wszystkich, którzy bezimiennie cierpieli i ginęli. Rachela opowiada światu o tym, co przeżyła ona - ta, która cudem przetrwała, i co przeżyli ci, którzy umierali pobici, zagłodzeni, zamarznięci, rozstrzelani, zagazowani.Rachela Roth do dziś przechowuje w domu bezcenną pamiątkę - rodzinne zdjęcie zrobione w warszawskim getcie latem 1941 roku podczas uroczystości zaślubin jej wuja. Wokół skromnie zastawionego stołu zgromadziło się dwadzieścia jeden osób. Z tego grona przeżyła tylko ona - dziewczyna na prawym skraju fotografii obejmująca troskliwie kilkuletniego chłopczyka - swojego braciszka. Pozostali - jej mama, siostry i brat, dziadkowie i kuzyni - zginęli w łapankach w getcie, w transportach do obozów zagłady, w komorach gazowych.